คำสรรพนาม สรรพนามใช้แทนตัว

2	คำสรรพนาม (PRONOUNS) สรรพนามใช้แทนตัว (PERSONAL PRONOUNS)

คงจะเป็นการลำบากหากเราต้องเรียกชื่อตัวเองหรือชื่อผู้อื่นทุกครั้งในขณะสนทนา โดยเฉพาะถ้าชื่อเหล่านั้นไม่ใช่ชื่อสั้นๆที่เรียกได้ง่ายๆด้วยเหตุนี้เองจึงมีคำสรรพนามมาใช้แทนผู้พูด ผู้ฟัง ผู้ที่เราพูดถึง และสิ่งที่เราพูดถึงเพื่อช่วยให้การพูดคุยสะดวกขึ้น

เราใช้คำสรรพนามแทนคนและสิ่งของในสถานการณ์พื้นฐานง่ายๆ 3 สถานการณ์ด้วยกัน คือ เมื่อคนหรือสิ่งของนั้นเป็นผู้กระทำ (ประธาน) เป็นผู้ถูกกระทำ (กรรม) และแสดงความเป็นเจ้าของ ซึ่งเรียกรวมกันว่า personal pronouns

	เป็นผู้กระทำ		เป็นผู้ถูกกระทำ		แสดงความเป็นเจ้าของ		แสดงความเป็นเจ้าของ*
	เอกพจน์	พหูพจน์	เอกพจน์	พหูพจน์	เอกพจน์	พหูพจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
ผู้พูด ผู้ฟัง ผู้ถูกพูดถึง	I you he, she, it	we you they	me you him, her, it	us you them	my your his, her, its	our your their	mine yours his, hers, its	ours yours theirs

*ใช้โดยไม่ต้องมีคำนามมาตามหลัง อาจอยู่ข้างหน้าหรือข้างท้ายของประโยค เช่น This is mine. (นี่เป็นของของฉัน) Mine is not here. (ของของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่)

ยกตัวอย่างเช่นในกรณีที่จอห์น (ผู้พูด) พูดกับเจนนิเฟอร์ (ผู้ฟัง) เกี่ยวกับแคที (ผู้ถูกพูดถึง) ว่า "ฉันชอบหล่อนมาก" ภาษาอังกฤษก็จะเป็น "I like her very much." แต่ปรากฏว่าแคทีไม่ชอบจอห์นเลยกลับไปชอบสุนัขของจอห์นเสียนี่ ประโยคภาษาอังกฤษที่จอห์นจะพูดก็คือ "She doesn't like me. She likes my dog."

CONVERSATION 1
A: Who is your history teacher?
B: I have Mr. Mathis.
A: He taught me last year. I now have Ms. Shafran.

CONVERSATION 2
A: Whom do you have for English?
B: Mr. Jones is teaching me this semester.
A: I had him last semester. Mine is Mrs. Lowe.